Deadpool & Wolverine ความหวังใหม่กอบกู้จักรวาล Marvel?

ท่ามกลางจักรวาลที่เริ่มอิ่มตัวและเผชิญวิกฤตศรัทธาจากผู้ชม คำถามที่ว่า Deadpool & Wolverine ความหวังใหม่กอบกู้จักรวาล Marvel? จึงไม่ใช่แค่ชื่อภาพยนตร์ แต่เป็นเสียงสะท้อนความคาดหวังอันท่วมท้นของแฟน ๆ ทั่วโลก การโคจรมาพบกันของสองตัวละครที่แตกต่างกันสุดขั้ว เปรียบเสมือนการเดิมพันครั้งสำคัญของ Marvel Studios ที่อาจเป็นได้ทั้งผู้กอบกู้และผู้ทำลายมรดกที่สั่งสมมานานนับทศวรรษ

ภาพรวมและความรู้สึกแรก

การกลับมาของ ฮิวจ์ แจ็คแมน ในบทบาท วูล์ฟเวอรีน ที่หลายคนเชื่อว่าได้ปิดฉากลงอย่างสมบูรณ์ใน Logan ควบคู่กับการปรากฏตัวของ เดดพูล แอนตี้ฮีโร่ปากเสียผู้ทำลายกำแพงที่สี่ คือปรากฏการณ์ที่ท้าทายขนบของหนังซูเปอร์ฮีโร่ในทุกมิติ ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ได้เป็นเพียงการรวมดาวครั้งประวัติศาสตร์ แต่คือการสำรวจแก่นแท้ของ “ความเป็นฮีโร่” ในยุคที่ผู้ชมไม่เชื่อในอุดมคติอีกต่อไป มันคือการปะทะกันระหว่างโศกนาฏกรรมอันขมขื่นและความตลกร้ายที่เสียดสีทุกสิ่งอย่าง สร้างเป็นพายุแห่งอารมณ์ที่ทั้งบ้าคลั่ง รุนแรง และเปราะบางอย่างน่าประหลาดใจ

• การทลายกำแพงความคาดหวัง: ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ได้เพียงแค่ทำลายกำแพงที่สี่ แต่ยังทลายกำแพงความคาดหวังของผู้ชมที่มีต่อหนังในจักรวาล MCU
• การปะทะกันของขั้วตรงข้าม: การจับคู่เดดพูล (สัญลักษณ์แห่งความไร้สาระ) กับวูล์ฟเวอรีน (สัญลักษณ์แห่งโศกนาฏกรรม) สร้างพลวัตทางปรัชญาที่ลึกซึ้ง
• ภาระของผู้กอบกู้: หนังเรื่องนี้แบกรับความกดดันมหาศาลในการเป็น “ความหวัง” ของจักรวาลที่กำลังสั่นคลอน ซึ่งกลายเป็นส่วนหนึ่งของบทสนทนาที่หนังใช้เสียดสีตัวเอง
• การกลับมาอันทรงเกียรติ: การคืนจอของฮิวจ์ แจ็คแมน ในบทบาทระดับตำนาน คือการสำรวจความหมายของ “การสิ้นสุด” และ “การเริ่มต้นใหม่” ของตัวละครที่แฟน ๆ ผูกพัน

บทวิจารณ์เชิงลึก

การวิเคราะห์ Deadpool & Wolverine ต้องมองลึกลงไปกว่าฉากแอ็กชันหรือมุกตลกผิวเผิน หัวใจของมันคือการตั้งคำถามต่อโครงสร้างของเรื่องเล่าซูเปอร์ฮีโร่ที่ Marvel สร้างขึ้นมาเอง ในวันที่สูตรสำเร็จเริ่มจางคลาย การมาถึงของสองตัวละครนอกคอกนี้เปรียบเสมือนไวรัสที่เข้ามาป่วนระบบ เพื่อบังคับให้มันตั้งคำถามกับตัวเองว่า “เรากำลังทำอะไรอยู่?” และ “ทั้งหมดนี้เพื่ออะไร?”

โครงเรื่องและบท (Script & Plot)

บทภาพยนตร์เรื่องนี้เล่นกับแนวคิดเรื่อง “ลิขิต” และ “เจตจำนงเสรี” ผ่านมุมมองของตัวละครสองตัวที่อยู่คนละสุดขอบของสเปกตรัม เดดพูลคือตัวละครที่ตระหนักว่าตนเองเป็นเพียงหุ่นเชิดในเรื่องเล่าที่ถูกเขียนขึ้น เขาสามารถพูดคุยกับผู้ชมและเยาะเย้ยโชคชะตาได้ แต่ถึงที่สุดแล้วเขาก็ไม่อาจหนีพ้นจาก “บท” ที่กำหนดไว้ ในทางกลับกัน วูล์ฟเวอรีนคือบุรุษผู้ถูกอดีตและโศกนาฏกรรมพันธนาการ เขาพยายามดิ้นรนเพื่อสร้างความหมายให้แก่ชีวิตที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด โดยไม่รู้เลยว่าความเจ็บปวดนั้นอาจเป็นเพียง “พล็อต” ที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อเรียกอารมณ์จากผู้ชม

พล็อตหลักจึงไม่ใช่แค่การเดินทางเพื่อกอบกู้จักรวาล แต่เป็นการเดินทางเชิงอภิปรัชญา (Metaphysical) เพื่อค้นหาความหมายของการมีตัวตนในโลกสมมติ การตัดสินใจของตัวละครแต่ละครั้งจึงสะท้อนถึงการต่อสู้ระหว่างการยอมจำนนต่อเรื่องเล่า หรือการลุกขึ้นมาเขียนตอนจบของตัวเอง แม้จะต้องทำลายโครงสร้างทั้งหมดที่ค้ำจุนจักรวาลนี้อยู่ก็ตาม

นี่ไม่ใช่แค่หนังซูเปอร์ฮีโร่ แต่เป็นบทวิพากษ์หนังซูเปอร์ฮีโร่ ที่ใช้ตัวละครของมันเองเป็นเครื่องมือในการชำแหละและตั้งคำถามถึงคุณค่าของสิ่งที่มันเป็น

การแสดงและตัวละคร (Casting & Character)

ไรอัน เรย์โนลด์ส และ ฮิวจ์ แจ็คแมน ไม่ใช่แค่ “แสดง” เป็นเดดพูลและวูล์ฟเวอรีน แต่พวกเขาได้ “หลอมรวม” เป็นหนึ่งเดียวกับตัวละครไปแล้ว การแสดงของเรย์โนลด์สเต็มไปด้วยพลังงานที่ลื่นไหล เขาสลับฉากระหว่างความตลกโปกฮาไปสู่ความเปราะบางภายในได้อย่างน่าทึ่ง เดดพูลของเขาคือตัวตลกที่หัวเราะกลบเกลื่อนความเจ็บปวดจากการที่รู้ว่าโลกของตนไม่จริง

ในขณะที่การกลับมาของแจ็คแมน คือการกลับมาเพื่อสำรวจบาดแผลของโลแกนในมุมที่ลึกกว่าเดิม วูล์ฟเวอรีนในเรื่องนี้คือชายผู้เหนื่อยล้าจากการต่อสู้ ไม่ใช่แค่กับศัตรูภายนอก แต่กับอสูรร้ายในใจตัวเอง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความปวดร้าวและความโหยหาการพักผ่อนที่แท้จริง เคมีระหว่างทั้งสองคือการปะทะกันของพลังงานบวกและลบที่สมบูรณ์แบบ มันคือความสัมพันธ์แบบรัก-เกลียด (Love-Hate Relationship) ที่ฝ่ายหนึ่งพยายามฉุดอีกฝ่ายขึ้นมาจากความมืดมิด ขณะที่อีกฝ่ายก็พยายามลากอีกฝ่ายลงสู่ความเป็นจริงอันโหดร้าย

งานสร้างและองค์ประกอบศิลป์ (Production Value)

งานสร้างของภาพยนตร์เรื่องนี้โดดเด่นในการสร้างโลกที่รู้สึก “แตกสลาย” และ “ไม่สมประกอบ” เพื่อสะท้อนสภาวะภายในของตัวละครและจักรวาล MCU เอง การออกแบบฉากต่อสู้มีความดิบเถื่อนและรุนแรงสมกับเรต R แต่ในขณะเดียวกันก็แทรกอารมณ์ขันแบบตลกร้าย (Slapstick Comedy) เข้าไปอย่างเหนือชั้น การกำกับภาพเลือกใช้มุมกล้องที่หลากหลาย ตั้งแต่มุมมองบุคคลที่หนึ่งที่ทำให้ผู้ชมรู้สึกเหมือนอยู่ในหัวของเดดพูล ไปจนถึงภาพมุมกว้างที่แสดงให้เห็นถึงความเวิ้งว้างและโดดเดี่ยวของวูล์ฟเวอรีน

ดนตรีประกอบเป็นอีกหนึ่งองค์ประกอบสำคัญที่ผสมผสานเพลงป๊อปยุค 80s-90s ที่สดใสเข้ากับสกอร์ออร์เคสตราที่หม่นหมองและยิ่งใหญ่ มันคือการสะท้อนการปะทะกันของสองขั้วอารมณ์ที่ดำเนินไปตลอดทั้งเรื่องได้อย่างลงตัวที่สุด

ฉาก/ไฮไลต์ที่น่าจดจำ

ฉากที่น่าจะตราตรึงในความทรงจำของผู้ชมที่สุด คือฉากที่เดดพูลและวูล์ฟเวอรีนนั่งอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพังของไทม์ไลน์ที่ล่มสลาย เดดพูลเริ่มพูดกับวูล์ฟเวอรีนไม่ใช่ในฐานะตัวละคร แต่ในฐานะ “ฮิวจ์ แจ็คแมน” เขาพูดถึงมรดกที่ทิ้งไว้ใน Logan และตั้งคำถามว่าการกลับมาครั้งนี้จะทำลายตอนจบที่สวยงามนั้นหรือไม่ วูล์ฟเวอรีนที่กำลังสับสนและเจ็บปวด ตะคอกกลับไปว่า “โลกของข้ามันพังไปแล้ว! ข้าไม่เหลืออะไรแล้ว!”

เดดพูลมองเข้าไปในดวงตาของเขา ก่อนจะหันมามองที่กล้อง (มองผู้ชม) แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเป็นครั้งแรกว่า “เห็นไหมล่ะ? พวกคุณอยากเห็นเขาเจ็บปวดอีกครั้งไม่ใช่เหรอ? เพราะเรื่องเล่าที่ยิ่งใหญ่ต้องการโศกนาฏกรรมที่ยิ่งใหญ่… แต่บางที ผู้ชายคนนี้อาจสมควรได้รับตอนจบที่มีความสุขบ้างก็ได้” ฉากนี้คือการทลายกำแพงที่สี่ที่ทรงพลังที่สุด มันไม่ได้ทำไปเพื่อความตลก แต่เพื่อบังคับให้ผู้ชมต้องเผชิญหน้ากับความต้องการของตัวเองในฐานะผู้เสพเรื่องเล่า และตั้งคำถามถึงศีลธรรมในการบริโภคความเจ็บปวดของตัวละคร

สิ่งที่ชอบและไม่ชอบ

สิ่งที่ชอบ

• ความกล้าหาญในการวิพากษ์ตัวเอง: ภาพยนตร์ไม่กลัวที่จะเสียดสีและตั้งคำถามถึงความอ่อนล้าของจักรวาล MCU ซึ่งทำให้มันรู้สึกสดใหม่และจริงใจ
• เคมีที่สมบูรณ์แบบ: การจับคู่ของไรอัน เรย์โนลด์ส และ ฮิวจ์ แจ็คแมน คือสิ่งที่แฟน ๆ รอคอย และมันก็ออกมาสมบูรณ์แบบทั้งในแง่ความตลกและดราม่า
• ความลึกซึ้งทางปรัชญา: ภายใต้ความบ้าคลั่งและความรุนแรง หนังซ่อนคำถามเกี่ยวกับตัวตน, โชคชะตา และธรรมชาติของเรื่องเล่าเอาไว้ให้ขบคิด

สิ่งที่อาจไม่ชอบ

• โทนเรื่องที่ไม่สม่ำเสมอ: การสลับไปมาระหว่างความตลกสุดขั้วกับความดราม่าสุดขีดอาจทำให้ผู้ชมบางกลุ่มรู้สึกสับสนและไม่อินไปกับทางใดทางหนึ่ง
• การพึ่งพามุกตลกเฉพาะกลุ่ม: มุกตลกที่อ้างอิงถึงวัฒนธรรมป๊อปและหนังเรื่องอื่น ๆ ในจักรวาลอาจทำให้ผู้ชมทั่วไปเข้าไม่ถึงและไม่เข้าใจในบางจุด

บทสรุปและคะแนน

ท้ายที่สุดแล้ว Deadpool & Wolverine อาจไม่ใช่ผู้กอบกู้ในความหมายของการนำพาทุกอย่างกลับสู่ความรุ่งโรจน์แบบเดิม แต่มันคือ “ผู้ทำลายล้างที่จำเป็น” (A Necessary Destroyer) มันเข้ามาเพื่อทุบทำลายโครงสร้างเก่าที่เริ่มผุพัง เพื่อเปิดทางให้สิ่งใหม่ได้ก่อกำเนิดขึ้น ภาพยนตร์เรื่องนี้คือยาแรงที่อาจขมขื่นสำหรับแฟน ๆ บางกลุ่ม แต่ก็เป็นยาขนานเดียวที่อาจช่วยเยียวยาจักรวาลที่กำลังป่วยไข้ได้ มันไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจนว่าอนาคตของ MCU จะเป็นอย่างไร แต่มันมอบสิ่งที่สำคัญกว่า นั่นคือ “ความหวัง” ว่าแม้ในโลกที่มืดมิดและสิ้นหวังที่สุด เสียงหัวเราะและการยอมรับในบาดแผลของตัวเองก็สามารถเป็นแสงสว่างนำทางได้

คะแนน (Score)

คำแนะนำ (Recommendation)

เหมาะสำหรับผู้ชมที่เติบโตมาพร้อมกับจักรวาล Marvel และเริ่มรู้สึกอิ่มตัวกับสูตรสำเร็จเดิมๆ รวมถึงแฟน ๆ ของเดดพูลและวูล์ฟเวอรีนที่ต้องการเห็นตัวละครที่รักถูกนำเสนออย่างมีมิติและเคารพต้นฉบับ หากคุณมองหาภาพยนตร์ซูเปอร์ฮีโร่ที่กล้าจะแตกต่างและตั้งคำถามกับตัวเอง นี่คือภาพยนตร์ที่ไม่ควรพลาดด้วยประการทั้งปวง

ในโลกที่เต็มไปด้วยเรื่องเล่าของฮีผู้สมบูรณ์แบบ หรือบางทีการกอบกู้ที่แท้จริงอาจต้องมาจากฮีโร่ผู้ตระหนักว่าตนเองเป็นเพียงเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งเท่านั้น?