รีวิว Hit Man หนังนักฆ่าสุดปั่นจาก Netflix น่าดูไหม?

ภาพยนตร์เรื่อง Hit Man หรือในชื่อไทย “นักฆ่าน่าหลอก” ได้สร้างกระแสความสนใจอย่างล้นหลามบนแพลตฟอร์ม Netflix ด้วยการนำเสนอเรื่องราวที่ผสมผสานระหว่างความตลกขบขัน, ความโรแมนติก และความระทึกขวัญในแบบฉบับฟิล์มนัวร์ได้อย่างมีชั้นเชิง การสำรวจประเด็นเรื่องตัวตนและบทบาทที่มนุษย์สวมใส่ในสังคมผ่านเรื่องราวของศาสตราจารย์จิตวิทยาผู้กลายมาเป็นนักฆ่าตัวปลอม ทำให้เกิดคำถามว่า รีวิว Hit Man หนังนักฆ่าสุดปั่นจาก Netflix น่าดูไหม? บทความนี้จะทำการวิเคราะห์เจาะลึกถึงองค์ประกอบต่างๆ ของภาพยนตร์ เพื่อตอบคำถามว่าทำไมผลงานชิ้นนี้ถึงได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่ชาญฉลาดและสนุกสนานที่สุดแห่งปี

Hit Man คือภาพยนตร์ที่เล่าเรื่องของ แกรี จอห์นสัน (Glen Powell) ศาสตราจารย์ด้านจิตวิทยาและปรัชญาผู้มีชีวิตเรียบง่ายและดูน่าเบื่อในสายตาคนทั่วไป เขารักการดูนกและอาศัยอยู่กับแมวสองตัว แต่ชีวิตของเขาพลิกผันเมื่อต้องมารับงานพิเศษช่วยตำรวจเมืองนิวออร์ลีนส์ โดยการปลอมตัวเป็นนักฆ่ารับจ้างเพื่อล่อจับผู้ที่ต้องการว่าจ้างฆ่าคน แกรีค้นพบว่าตนเองมีพรสวรรค์ในการสวมบทบาทเป็นนักฆ่าในบุคลิกต่างๆ เพื่อให้เข้ากับจิตวิทยาของผู้ว่าจ้างแต่ละราย

สถานการณ์เริ่มซับซ้อนขึ้นเมื่อเขาได้พบกับ เมดิสัน (Adria Arjona) หญิงสาวที่ต้องการจ้างเขาให้สังหารสามีที่ชอบใช้ความรุนแรง แต่แทนที่จะดำเนินการตามแผนจับกุม แกรีในบทบาท “รอน” นักฆ่ามาดเท่ กลับเกิดความรู้สึกเห็นใจและแนะนำให้เธอใช้เงินนั้นเริ่มต้นชีวิตใหม่ ความสัมพันธ์ระหว่าง “รอน” และเมดิสันได้ถลำลึกเกินกว่าแค่เรื่องงาน และเส้นแบ่งระหว่างตัวตนจริงของแกรีกับบทบาทนักฆ่าที่เขาสร้างขึ้นก็เริ่มเลือนลาง นำไปสู่สถานการณ์อันตรายที่เขาต้องเผชิญหน้ากับผลลัพธ์จากการกระทำของตนเอง

การวิเคราะห์เชิงลึก: เมื่อบทบาทกลืนกินตัวตน

แก่นกลางของ Hit Man ไม่ได้อยู่ที่ภารกิจปลอมตัวเป็นนักฆ่า แต่อยู่ที่การสำรวจสภาวะทางจิตใจของมนุษย์ ภาพยนตร์เรื่องนี้ตั้งคำถามสำคัญเกี่ยวกับแนวคิดเรื่อง “ตัวตน” (Self) และ “อัตลักษณ์” (Identity) ผ่านการเดินทางของแกรี จอห์นสัน จากศาสตราจารย์ที่ดูเหมือนจะพอใจกับชีวิตที่คาดเดาได้ ไปสู่การค้นพบด้านมืดและความปรารถนาที่ซ่อนอยู่ภายในจิตใจของตนเองผ่านการสวมบทบาทเป็นคนอื่น

“มนุษย์เราอาจไม่ได้ถูกกำหนดโดยกำเนิด แต่ถูกสร้างขึ้นจากทางเลือกและการกระทำที่เราแสดงออกในแต่ละวัน”

ตัวละคร “รอน” ที่แกรีสร้างขึ้น ไม่ใช่แค่การปลอมตัว แต่เป็นตัวตนในอุดมคติที่เขาสร้างขึ้นมา—เป็นคนที่มีความมั่นใจ กล้าหาญ และใช้ชีวิตอย่างอิสระ สิ่งที่น่าสนใจคือ เมื่อเขาใช้ชีวิตในฐานะรอนมากขึ้น เขาก็เริ่มนำคุณสมบัติเหล่านั้นเข้ามาสู่ชีวิตจริงของแกรี ภาพยนตร์แสดงให้เห็นว่าการ “แสดง” บทบาทใดบทบาทหนึ่งซ้ำๆ อาจส่งผลให้บทบาทนั้นกลายเป็นส่วนหนึ่งของตัวตนที่แท้จริงได้ สิ่งนี้สะท้อนแนวคิดทางจิตวิทยาที่ว่าพฤติกรรมสามารถเปลี่ยนแปลงทัศนคติและความคิดภายในได้

โครงสร้างบทภาพยนตร์และการเล่าเรื่อง

บทภาพยนตร์ซึ่งเขียนโดย Richard Linklater และ Glen Powell เอง มีความโดดเด่นในด้านความเฉียบคมและสมดุล บทสนทนาเต็มไปด้วยไหวพริบและอารมณ์ขันที่แฝงไปด้วยนัยเชิงปรัชญา ทำให้ผู้ชมทั้งสนุกสนานและได้ขบคิดไปพร้อมกัน การเล่าเรื่องมีความลื่นไหล แม้ว่าบางช่วงอาจดูเนิบช้าเพื่อสร้างพัฒนาการของตัวละคร แต่ก็ไม่เคยทำให้รู้สึกน่าเบื่อ หนังค่อยๆ สร้างความตึงเครียดและความซับซ้อนของสถานการณ์ขึ้นทีละน้อย จนถึงจุดไคลแม็กซ์ที่คาดไม่ถึง

สิ่งที่ทำให้บทภาพยนตร์เรื่องนี้แตกต่างคือการที่มันไม่ได้ตัดสินตัวละคร แต่ปล่อยให้ผู้ชมตีความการกระทำและแรงจูงใจของพวกเขาเอง เส้นแบ่งระหว่างความดีและความชั่วในเรื่องนี้พร่ามัว ตัวละครทุกตัวมีเหตุผลในการกระทำของตนเอง ซึ่งทำให้เรื่องราวมีความสมจริงและชวนให้ติดตาม

การแสดงและเคมีของนักแสดง

Glen Powell คือหัวใจและจิตวิญญาณของภาพยนตร์เรื่องนี้ เขาถ่ายทอดการเปลี่ยนแปลงจาก แกรี ศาสตราจารย์ผู้เงอะงะ ไปสู่ รอน นักฆ่าผู้เยือกเย็นและมีเสน่ห์ได้อย่างไร้ที่ติ ความสามารถในการสลับบทบาทไปมาอย่างรวดเร็วของเขาเป็นสิ่งที่น่าทึ่งและสร้างเสียงหัวเราะได้ตลอดทั้งเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นนักฆ่าสไตล์รัสเซียที่ดูโหดเหี้ยม หรือนักฆ่ามาดผู้ดีอังกฤษที่ดูจิตๆ Powell ทำให้ทุกตัวละครที่เขาสวมบทบาทมีความน่าเชื่อถือ

ในขณะเดียวกัน Adria Arjona ในบทเมดิสันก็ไม่ได้เป็นเพียง “หญิงสาวข้างกายนางเอก” หรือ “Femme Fatale” ตามแบบฉบับฟิล์มนัวร์ทั่วไป เธอแสดงให้เห็นถึงความเปราะบาง ความแข็งแกร่ง และความสับสนในใจของตัวละครได้อย่างยอดเยี่ยม เคมีระหว่างเธอกับ Powell นั้นร้อนแรงและเป็นธรรมชาติ ทำให้ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนและอันตรายของทั้งคู่เป็นสิ่งที่ผู้ชมเชื่อและเอาใจช่วย

งานสร้างและองค์ประกอบทางศิลป์

การกำกับของ Richard Linklater ยังคงไว้ซึ่งลายเซ็นของเขา นั่นคือการให้ความสำคัญกับตัวละครและการเล่าเรื่องที่ขับเคลื่อนด้วยบทสนทนา แม้ Hit Man จะมีความเป็นหนังกระแสหลักมากกว่าผลงานเรื่องก่อนๆ ของเขา แต่ Linklater ก็ยังสามารถสอดแทรกประเด็นเชิงลึกและความเป็นธรรมชาติเข้าไปในเรื่องราวได้อย่างลงตัว

งานภาพในเรื่องใช้เมืองนิวออร์ลีนส์เป็นฉากหลังได้อย่างมีประสิทธิภาพ บรรยากาศของเมืองที่เต็มไปด้วยความลึกลับและสีสันช่วยเสริมโทนของเรื่องราวได้เป็นอย่างดี การออกแบบเครื่องแต่งกายและการสร้างบุคลิกของ “นักฆ่า” แต่ละเวอร์ชันที่แกรีสวมบทบาทนั้นทำได้อย่างสร้างสรรค์และน่าจดจำ ดนตรีประกอบก็มีส่วนสำคัญในการสร้างอารมณ์ที่หลากหลาย ตั้งแต่จังหวะที่สนุกสนานไปจนถึงช่วงเวลาที่ตึงเครียด

สิ่งที่โดดเด่นและสิ่งที่น่าพิจารณา

แม้ภาพยนตร์จะได้รับคำชมอย่างกว้างขวาง แต่ก็มีบางประเด็นที่อาจเป็นข้อสังเกตสำหรับผู้ชมบางกลุ่ม การผสมผสานหลายแนวทางเข้าด้วยกันอาจทำให้โทนของเรื่องไม่สม่ำเสมอในบางครั้ง และพล็อตในช่วงท้ายอาจคาดเดาได้สำหรับผู้ที่คุ้นเคยกับภาพยนตร์แนวทริลเลอร์ อย่างไรก็ตาม จุดแข็งของภาพยนตร์ก็สามารถกลบข้อสังเกตเหล่านี้ไปได้เกือบทั้งหมด

• สิ่งที่โดดเด่น:
  • การแสดงที่น่าทึ่งของ Glen Powell ในการสวมบทบาทที่หลากหลาย
  • บทสนทนาที่คมคายและเต็มไปด้วยอารมณ์ขันที่ชาญฉลาด
  • การตั้งคำถามเกี่ยวกับธรรมชาติของตัวตนและอัตลักษณ์ได้อย่างน่าสนใจ
  • เคมีที่ลงตัวระหว่างนักแสดงนำทั้งสอง
• สิ่งที่น่าพิจารณา:
  • จังหวะการเล่าเรื่องในช่วงกลางอาจช้าลงเล็กน้อย
  • การคลี่คลายปมในช่วงท้ายอาจดูรวบรัดสำหรับบางคน

บทสรุป: Hit Man น่าดูหรือไม่?

สรุปแล้ว รีวิว Hit Man หนังนักฆ่าสุดปั่นจาก Netflix น่าดูไหม? คำตอบคือ “น่าดูอย่างยิ่ง” ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นมากกว่าหนังรอมคอมทั่วไป มันคือการผสมผสานที่ลงตัวระหว่างความบันเทิงและความลุ่มลึกทางความคิด เป็นผลงานที่พิสูจน์ให้เห็นว่าภาพยนตร์กระแสหลักก็สามารถนำเสนอประเด็นที่ซับซ้อนได้อย่างชาญฉลาดและสนุกสนาน Hit Man คือภาพยนตร์ที่มอบทั้งเสียงหัวเราะ ความตื่นเต้น ความโรแมนติก และทิ้งคำถามสำคัญเกี่ยวกับชีวิตให้ผู้ชมได้ขบคิดต่อ

คำแนะนำในการรับชม

ภาพยนตร์เรื่องนี้เหมาะสำหรับ:

• ผู้ชมที่ชื่นชอบภาพยนตร์ที่ผสมผสานหลายแนวทาง โดยเฉพาะแนว Romantic Comedy-Thriller
• แฟนผลงานของผู้กำกับ Richard Linklater และนักแสดง Glen Powell
• ผู้ที่มองหาภาพยนตร์ที่ให้ทั้งความบันเทิงและมีประเด็นให้ขบคิดต่อหลังดูจบ
• คนที่สนใจในประเด็นทางจิตวิทยาและปรัชญาเกี่ยวกับตัวตนและอัตลักษณ์

หากการเป็นตัวของตัวเองคือการสวมบทบาทที่เราเลือกเอง แล้วตัวตนที่แท้จริงของเรานั้นมีอยู่จริงหรือไม่?